Ik moet mijn boompje eens water geven.

Het is ochtend in Leiden. De roeiers slaan hun eerste slagen. Aangestuurd door een oudere man, met of zonder echtgenote, die een tikkeltje nors voor zich uit staart. Ik zit op mijn fiets en waggel enkele meters vooruit. De alcohol giert nog door mijn benen. Ik probeer de lijntjes, die onderbroken dingetjes die aangeven dat ik op een fietspad fiets, te volgen. Mijn vader komt aan om 11u op Schiphol. Ik ben al trots genoeg dat ik binnen twintig minuten ben opgestaan, heb gedoucht en op het station ben aangekomen. Op het station blijkt er een behoorlijke omleiding te zijn, ik zucht en fiets terug naar huis. De teleurstelling is groot. Sorry papa. De terugweg was nog zwaarder dan de heenweg maar ik heb me erdoorheen weten te vechten. Ik kom thuis aan en denk terug aan gisteren. Heerlijk hoe een rot avond kan veranderen naar een geweldige avond op de soci :) Daar ben ik student voor, zegt men dan. De alcoholische versnaperingen beginnen wel aardig aan te modderen bij mijn buik en benen. Call me a whiny adolescent girl, but it is true. Verder vind ik alcohol nog steeds wel fijn hoor, ondanks de negatieve effecten die het heeft op mijn dunne bestaan. Ik moet mijn boompje eens water geven, hij voelt zich net zo slap als ik.