Lex is a nice person.

Yesterday I was at Melkweg, Amsterdam.
There was an afterparty of Skrillex' concert, which took place in the HMH.
The lines were long and busy. There was a car that was parked in the middle of the line and had the nutty idea to drive over the people standing in the line. It was just like all the other concert and festival feelings I had, all over again. The prices were absurd, I have never before in my life had to pay 1.50 to hang my coat somewhere. At first, it wasn't full at all. The people were moving silently, dancing awkwardly, from side to side, front to back. They didn't know that Skrillex was going to be there in an hour. It was amusing to watch people and how they dance. Annoying to see how people were kissing during the whole concert. Pretty Lights was nice, but it took too long. People got anxious and longed to see Skrillex. He is quite a small man, and since I was standing in the front line, I could barely see him. But the lights were nice, the beats were heavy and the sweat was omnipresent. The mosh pits were present, and it was funny how the sissy girls got mad when someone would push them. How ignorant they were. It was amazingly dreamy and wonderful to be in my own, dubstep world. Where no one could judge me or say I was acting strange. The camera was in my face an uncountable number of times. I didn't mind, although I probably looked like a small drowned kitten with run out mascara. The water bottle standing on the speakers was haunting me, it needed to trickle in my mouth but our distance became fatal to us. The crowd surfers failed multiple times and the smokers got caught and sent away. The small, blue pills... of which Char thought they were earplugs, were offered and swallowed. Astonishing me, because I will never feel the need to do that. I enjoyed the vibe, the aching ankles, the many layers of sweat on my arms.. the rash I got because of it. The million gallons of water that flowed down my mouth like the Hudson River. The moment of being with my friends again. The moment I was in my huge, comfy bed and fell asleep with a dreamy feeling. Music is my drug.

back to basics

kind of sad how artists, the less artistic ones, have the tendency to sing lyrics such as 'one and two and three and four'. back to basics, in its most extreme form. that those artists are so out of imagination that they fail to see all the'yre doing is acting like that child, playing with the round beach ball again. red blue and yellow colors empowering the ball. crying when there's a grain of sand in their mouths.

Ik doe toch alsof ik slaap.

nee ik wil geen seks met je en nee ik ben niet zo makkelijk. als ik dat zou zijn, dan zou een roos een margriet zijn, en dat gaat ook gewoon niet gebeuren. We staren geïntrigeerd naar het schip dat zich voort duwt langs ons, op het water. nee niet in het zand, nee. daar waakt een schorpioen over zijn schorpioenenbabies.

Mijn broer gaat altijd hardlopen als hij boos is.

Wie beoordeelt of een film goed is of slecht? Ik leer op de universiteit dat een film goed is als er veel kunstgrepen in worden gebruikt die meerdere betekenislagen geven aan het geheel van de film. Dit komt uit de mond van een professor, die worstelend met het volume knopje van de microfoon, zogenaamde subjectieve feitjes uitkraamt voor een zaal van 100 man. Ook staat dit in de boeken die ik lees, het studiemateriaal dat ik bestudeer, ook geschreven en verzonnen door mijn professoren. Maar wat ik mij dan afvraag: hoe kunnen zij de autoriteit bezitten om die uitspraken legitiem uit te mogen spreken? Waarom zijn de woorden die uit hun monden vloeien opeens feitelijk? Tenslotte zijn het maar subjectieve uitspraken die zij maken. Het zijn slechts meningen die goed, en met genoeg argumenten, geformuleerd worden. Mijn professors zijn mensen, die een studie (of twee) hebben afgerond en een degelijke scriptie (of twee) geschreven hebben. Door dit gegeven ontvangen zij een titel en het recht om leerlingen te hersenspoelen met hun uitspraken. Zo draai ik door in een vlezerige, drassige slijmerige massa, omgeven door verouderde hersencellen, van een man die gedachten in mijn hoofd plant. En dan krijg je zo'n film te zien, zo'n typische David Lynch met alle gorigheid van dien. En dan heb je een zinloze discussie met iemand die het een goede film vindt, terwijl jij de definitie van 'goed' binnen het cinematische perspectief begint te betwijfelen. Die bal kun je eindeloos door blijven rondschoppen. En uiteindelijk zal de bal toch niet eindigen in het net van Chelsea. Ik zou nooit een voetballer kunnen zijn. En dat heeft niets met mijn incapabiliteit betreffend het fenomeen van sporten te maken. Ik zou nooit kunnen dealen met al die valsspelerij, al die valpartijen om niets, die scheidsen die valsspelen en van vriendjespolitiek houden, die eindeloze discussies over het wel of niet mee laten doen van camera's bij de besluiten van scheidsrechters. En dan vind ik het nog het ergst als de winnende tegenpartij tijd gaat rekken d.m.v. het onnodig lang rollen op de grond door pijn, terwijl het met camerabeelden allang bewezen is dat zijn linker beenhaar niet eens geraakt was door de bal. Rollen, rollen en maar rollen, en dan zijn alweer de vijf extra minuten voorbij. De verliezende partij heeft geen kans meer gehad om een winnend doelpunt te scoren. De winnende partij juicht en schreeuwt, terwijl ze diep in hun hart ook wel weten dat het alleen maar dankzij hun acteerklasjes komt. Of die achterlijke coach die besluit om nog even snel op het laatste moment een honderdste wissel in te zetten zodat de andere partij tijd verliest. Wat een stelletje gemuteerde kabouters zijn het ook, en wat een dramaqueens. Doe toch mee aan de nieuwe High School Musical man, en laat het echte voetbalspel over aan de mensen die voetballen omdat het hun passie is.

Verder vind ik het prima dat mijn broer gaat hardlopen als hij boos is. Ik geef hem groot gelijk, hardlopen helpt meestal wel. Lekker je agressie en je zweetdruppeltjes opstapelen en weggooien in je looppas. Laat ze maar wegdruppelen in je voetstap. Laat ze maar wegvagen in het asfalt der vergetelheid.

Floating little people with big balloons above me.

Cirque du Soleil was amazingly inspiring. It was so beautiful, so spectacular, so touching... made me emotional in the beginning. It is art, it is love, it is peace; putting me in a natural high. Natural haze floating, drifting through the air. The skies don't know, they're oblivious to the tent they're surrounding. To the magic that's happening inside it. I want to be passionate just like those artists are. This week was inspiring. I'm going to start doing the things I want to.

and the moments I feel sad, depress me the most.

I am such a consumer whore.

Lonely.

To be my own hero is what I've always wanted to be. I can do everything alone, I don't need help. Make my own friends, find my own house, manage to get home safely.. by my own. It is hard to admit that that's not always enough. That, in the end, I am as fragile as the rest and need someone by my side sometimes. That feeling hit me really hard this past weekend. Not just the feeling that sometimes, and just maybe, I want someone to take care of me instead of me always doing it myself. That I want someone to hug me when I'm about to collapse. Someone to squeeze my hand when I'm in pain, or hold me when I'm cold. To not only fill that empty space in my bed, but also the one in my heart. It's very hard to deal with that alone. The hardest part however, is that I don't think I will find that person to be there for me. I can't imagine what that person would be like. How that person could deal with me and accept me, like my friends do and I do myself. Being lonely isn't everything, being alone isn't enough eventhough there are a thousand friends surrounding you. Telling you they'll always be by your side, catch you if you fall. And somewhere, I am jealous of her. That she found that someone that won't give up on her and she can't give up on him. Yet in another place, I still want to be alone. Why can't being alone and being together get along for once?

Bike

That odd moment when you're on your bike, straight behind two people you mildly know, but not good enough to race and bike besides them. And that you adjust your speed just so they won't notice you're behind them and wait.. and hope.. and wait until they take a turn you don't have to take. And then BAM finally bike back home at your own speed. Fuck I hate those moments.

Regina puts the G in Genious. Rediscovering things is fun.

It's alright it's alright it's al it's al righttt. No-one's got it a-l-l-l-l.

Random, because I can.

Bloemen in mijn haar.

Zojuist zijn 11,5 uren slaap mij verstreken, en de rust heeft zich geplaatst in mijn aller-slaperigst lichaam. Een boek heeft zich in mijn schoot gelegen met de naam "The God of Small Things". Ik snap niet zo goed waarom de 'of' schuingedrukt staat maar ik hoop daar snel achter te komen. De voorkant is wel mooi en exotisch met die roze bloemen die ik wel in mijn haar zou willen hebben, in de zomer althans. Arundhati Roy is wel een bijzondere naam, maar dat is mijn mening. Ik vraag me altijd af wat het betekent, waar het vandaan komt, zo'n naam.

Drie kleine biggetjes.

De manier waarop die jongen achter zijn vriendin aan huppelde, met zijn armen om haar middel, terwijl ze liepen. Geweldig hoe voldaan hij keek en hoe zuchtend en geïrriteerd zij. Dat zijn de momenten waarin ik blij ben dat ik bij de single party hoor. Haha. En dat moment dat je met je ipod oortjes in je oorschelpen ronddwarrelt... lopend op de beat van de muziek. Stoer voor je uit kijkend alsof je alles en niets dat je tegen komt kunt vernietigen met die blik van je. Dat ik in de tram zit. Voor me uit kijk door het raam. Het liedje waar ik naar luister is overal in terug te vinden. Alle woorden die genoemd worden kan ik in beeld terug zien. De manier waarop die jongens rennen, de ontevredenheid die rust in het gezicht van de vrouw op de brommer. Heb jij dat ook niet? Dat de eerste versie van een liedje in je hoofd vaak toch wel de beste versie is. Ook al is het origineel technisch of emotioneel of lyrisch gezien beter. Dat heb ik tenminste wel vaak, toch wel. Ik wil dan vaak het origineel niet eens meer horen, omdat dat mijn beeld van het lied dan zou verstoren. Het zou de betekenis vernietigen.

Suck my cockiness, lick my persuasion.

not my words.

I don't love you.

Actually I love you.
In moments like these I suddenly realize you're on my mind too often to not love you.
And the fact that you've been haunting me in my dreams should say enough.
I don't want to love you and maybe I don't, but there is something deep inside that feels.
Something.
Something I can't get a grip of.
I know you have been through too many things, more I can think of.
I'll take care of you.
But I can't.
I don't know how I can deal with your lifestyle and your way of thinking.
Sometimes you know how to touch the strings, let them trigger my annoyance.
To a point where I feel like I hate you.
Like you're nothing but a kiss, a hug, an embrace.
You shatter me into a million tiny pieces and then when I've picked them up again
you do the same.
You touch me, like.
There are no words.
I don't understand this, and I hope it's just my mind playing tricks with me.
Because you should know, I'm not supposed to love you.
We cannot be together the way I would want us to.

I have loved and I have lost.

Meestal hou ik niet van dit soort liedjes, en die Drake gast is maar een beetje naar. Maar toch is dit heel mooi. De clip, en de combinatie van verschillende geluiden. Zo simpel en toch zo ingewikkeld. Mooi. Het stoort me trouwens best wel dat Facebook nu opeens een of ander official connecting people ding gebruikt met de naam Branch Out. Copycats. Ga lekker je eigen naam zoeken ofzo.

AS JY LAG

Jou lag is 'n oopgebreekte granaat
Lag weer
dat ek kan hoor hoe lag die granate

-Ingrid Jonker.

Under the water of the shower, seeing drops spread everywhere. With my head against the tile wall, wondering what makes life so wonderful. Inspired by the moment I am in.

Rode stippen op je blauwe lichaam.

En nu vraag ik me af hoe het is om een film over mijn leven te maken. De film zou lang niet zo schokkerend, emotioneel en mooi zijn als die van meneer Caouette. Wow, wat een interessante film. Het grijpt heel erg aan tot het punt waar de angst toeslaat, maar dan weet het weer de geest tot een zodanige kalmte te brengen dat het OK is. Toch vind ik het nu niet leuk om alleen in dit oneindige bed te liggen. De onrust van de film settle't zich in mijn bestaan. Daarnaast heb ik het liedje van een reclame zeer per ongeluk gevonden, zonder dat ik ernaar zocht. Het jurkje dat het meisje aan heeft op de foto van de song is heel erg leuk, ik ga denk ik ook zo'n jurkje kopen deze zomer. Mijn knieschijven flatteren echter niet zoals de hare.

Implosion.

You had that day. That day where suddenly everything came bursting in your face. The world suddenly crashed down on your shoulders and everything was just too much. The things you do, the house you live in, uni... everything turned into an overload of stuff which you just can't seem to handle. Being sick for three months is too tiring. Just way too much to handle as life goes on with all its activities involved. You can't seem to find the missing piece of the puzzle and the chaos in your head expands by the second. Even the phone call ending up in yet another problem makes your eyes explode. And as the tears roll over your cheeks in thousands, you call your mother. She gives an eye opener you didn't want to hear but had to. So this weekend you're going back home. Back to mom. Sleep, read and do nothing. That's what you need, actually more than less often. And actually someone had to be by your side, but you're picky and insecure so you haven't managed to arrange that yet. The plant is still dying and the candles are still dripping. Everything in this room suddenly seems messy and your head is still bursting. It feels as if you're the only one that has issues with this busy life, because everyone around you seems to live a perfectly happy and healthy life. Mom said that you're really not that special, that you're really not the only one with all these problems. You know but you still fail to see it. The sun crashes through the crowds, but it doesn't manage to reach your lawn yet. The sun is always brighter on the other side. The grass is always greener. Then a man appears and cleans up the trash of other people, the trash you meant to clean up because it was clogging up your head as well. Minor breather at that, thank you for the oxygen mister Cleansy Man. You are the person I am. Yellow flowers are so beautiful, it seems like they light up with the sunshine reflecting on their buds. I'll be a yellow flower bud someday.