Drie kleine biggetjes.

De manier waarop die jongen achter zijn vriendin aan huppelde, met zijn armen om haar middel, terwijl ze liepen. Geweldig hoe voldaan hij keek en hoe zuchtend en geïrriteerd zij. Dat zijn de momenten waarin ik blij ben dat ik bij de single party hoor. Haha. En dat moment dat je met je ipod oortjes in je oorschelpen ronddwarrelt... lopend op de beat van de muziek. Stoer voor je uit kijkend alsof je alles en niets dat je tegen komt kunt vernietigen met die blik van je. Dat ik in de tram zit. Voor me uit kijk door het raam. Het liedje waar ik naar luister is overal in terug te vinden. Alle woorden die genoemd worden kan ik in beeld terug zien. De manier waarop die jongens rennen, de ontevredenheid die rust in het gezicht van de vrouw op de brommer. Heb jij dat ook niet? Dat de eerste versie van een liedje in je hoofd vaak toch wel de beste versie is. Ook al is het origineel technisch of emotioneel of lyrisch gezien beter. Dat heb ik tenminste wel vaak, toch wel. Ik wil dan vaak het origineel niet eens meer horen, omdat dat mijn beeld van het lied dan zou verstoren. Het zou de betekenis vernietigen.