Mijn broer gaat altijd hardlopen als hij boos is.

Wie beoordeelt of een film goed is of slecht? Ik leer op de universiteit dat een film goed is als er veel kunstgrepen in worden gebruikt die meerdere betekenislagen geven aan het geheel van de film. Dit komt uit de mond van een professor, die worstelend met het volume knopje van de microfoon, zogenaamde subjectieve feitjes uitkraamt voor een zaal van 100 man. Ook staat dit in de boeken die ik lees, het studiemateriaal dat ik bestudeer, ook geschreven en verzonnen door mijn professoren. Maar wat ik mij dan afvraag: hoe kunnen zij de autoriteit bezitten om die uitspraken legitiem uit te mogen spreken? Waarom zijn de woorden die uit hun monden vloeien opeens feitelijk? Tenslotte zijn het maar subjectieve uitspraken die zij maken. Het zijn slechts meningen die goed, en met genoeg argumenten, geformuleerd worden. Mijn professors zijn mensen, die een studie (of twee) hebben afgerond en een degelijke scriptie (of twee) geschreven hebben. Door dit gegeven ontvangen zij een titel en het recht om leerlingen te hersenspoelen met hun uitspraken. Zo draai ik door in een vlezerige, drassige slijmerige massa, omgeven door verouderde hersencellen, van een man die gedachten in mijn hoofd plant. En dan krijg je zo'n film te zien, zo'n typische David Lynch met alle gorigheid van dien. En dan heb je een zinloze discussie met iemand die het een goede film vindt, terwijl jij de definitie van 'goed' binnen het cinematische perspectief begint te betwijfelen. Die bal kun je eindeloos door blijven rondschoppen. En uiteindelijk zal de bal toch niet eindigen in het net van Chelsea. Ik zou nooit een voetballer kunnen zijn. En dat heeft niets met mijn incapabiliteit betreffend het fenomeen van sporten te maken. Ik zou nooit kunnen dealen met al die valsspelerij, al die valpartijen om niets, die scheidsen die valsspelen en van vriendjespolitiek houden, die eindeloze discussies over het wel of niet mee laten doen van camera's bij de besluiten van scheidsrechters. En dan vind ik het nog het ergst als de winnende tegenpartij tijd gaat rekken d.m.v. het onnodig lang rollen op de grond door pijn, terwijl het met camerabeelden allang bewezen is dat zijn linker beenhaar niet eens geraakt was door de bal. Rollen, rollen en maar rollen, en dan zijn alweer de vijf extra minuten voorbij. De verliezende partij heeft geen kans meer gehad om een winnend doelpunt te scoren. De winnende partij juicht en schreeuwt, terwijl ze diep in hun hart ook wel weten dat het alleen maar dankzij hun acteerklasjes komt. Of die achterlijke coach die besluit om nog even snel op het laatste moment een honderdste wissel in te zetten zodat de andere partij tijd verliest. Wat een stelletje gemuteerde kabouters zijn het ook, en wat een dramaqueens. Doe toch mee aan de nieuwe High School Musical man, en laat het echte voetbalspel over aan de mensen die voetballen omdat het hun passie is.

Verder vind ik het prima dat mijn broer gaat hardlopen als hij boos is. Ik geef hem groot gelijk, hardlopen helpt meestal wel. Lekker je agressie en je zweetdruppeltjes opstapelen en weggooien in je looppas. Laat ze maar wegdruppelen in je voetstap. Laat ze maar wegvagen in het asfalt der vergetelheid.